plattdeutsche Lyrik

1. mai

uprecht
schoh ut
döör op
gröönregent dat gras
mai sunn
goornschadden
ruderkommando
von'n see

schoh an
in de reemen
tosamen tegen den krieg
versammeln von de gewarkschaft
jedeen dag is dag for de arbeit
fründschop weltwiet

dwungen kriegsnot bi us in europa
allens wat vergeten weer mutt wedder her
sirenen un bunneswehr

deeper dör den globus
bi't to't antipoden eiland
dor kaamt wi rut
tegenföötig all jimmer
op den weg dorhen
de wünsch‘ fallen laten
knokenbarge de fööt
babenup de huut
liekers een ströömland

upwaken

de nacht
hett den droom
utregent
an’n morgen
tells’du
de fleeg
ehr flögelslag
vör

Heelbehandlung

Se fecht in Dagdraime
se will dat Lachen minnkriegen.

Ganz wiet weg denkt se sick
geiht manges daoran kaputt.

Se will dat verdammte
Lachen minnkriegen.

De Doktor fräögg un fräögg
ne tietlang fräög he iähr.

Se hett all lang ne Fuust makt
Se krigg ‘ne Wulldeck ümleggt.

Eh dat se den Draum to Enn’ vertellt
hebbt de Annern all lang
dat Lachen minnkriëgen.

Hiärfst

Dat Grau vön de Wiesken
driff mi vandage an.
Wolkenwiesken an’n melkigen
Hiëmmel.
Dat Grön vön´n Sommer
tuusket tiëgen
de Saot vön ´n Winterroggen.

De Äre hapacht.
Hier un dao löchted eene Blüte.
Vön de Klatterkruutkress
an’n Tuun.
Gröne Rosenappeln an’n Struuk.
De utbleekd’n Bliäder
vön de Funkien
ligget möhe an’n Grund.

Buoben de Wiëde
up de Schaukel
spektakelt de Kreihen
up iähr blanket, glistern Fiärdern
häff sick Niëvel leggt.
De Straotenlampen
staoht up hauge Beene.

Hiärfstniëvel

De Jaohreskring
wannelt,

de Farben schillert opal,
afdüörsket de Sunn,

noch vör’t Afstiärben
do ik Tiet in lüttke Kruken.

Sommerfenster

De Wind häff de Bliäder
vön’n Kiek-ut’n-Busk
de Diamanten affiägt.

De grön’n Bliäder
äs afstuorbene Hande
sind von Iëmeln besett.

Wannelt de Saot
knuppet, bleihet, brenget Frucht
dat Kiek-ut’n-Busch.

Iähr Gesicht tiëgen Morgen
reckt glainig-raude
Bäckskes vön Rüek.

Wenn’n Kinner tokiekt

Schön
is’t,
Kind
to
sien.

Du
wees
dat nich.

Schön
is’t,
Kind
to
sien.

Du
wees
daovön