Worum ik schriev

Mien Schrieven is for mi een Unnerwegensween in Saken Spraak. 

Dorp, Diek un Feldwääg sünd mi vertroot. Dor bün ik licht un to Huus. As ik 1987 anfung to schrieven, dor weer ik föfftig, heff Afscheed nahmen von mien Ollern un mien Kinner- un Jöögdtiet, ik hebb Spraakbiller socht, um de Tiet fasttohollen.
At Huusmäken in Bremen hebb ik mien eerst Gedicht over „laate Rosen“ schreven. In dat fröhe „Op-mi-sülvst-stellt-sien“ un de magere Tiet na’n Krieg, dor weer dat Schrieven for mi eene Oort, to wassen. In Düütschkursen an’ne Volkshochschool hebb ik Hochdüütsch lehrnt.
Ik kreeg eene Lehrstell in’ne Eifel. Dat weer wiet von Huus af. Dor keem dat Heimweh dorto. Op’n Bremer Bahnhoff un in Vesack weer’t all kommoodig for de Ohrn, wenn ik Wiehnachten na Huus keem. Dat Plattdüütsch hörde to de Ollern. Ehre Vertelln un Keekeleen hebb ik anfungen optoschrieven.

In mien Leven bün ik nich recht an’t Lesen kaamen. Een eenzigeet Book von Else Ury weer mient. Da’t harr ik for Hol- und Bringedeensten kreegen – von Inspektor Speckmann un sien Fro, de wahnten bi Illjes up´n Barg. Gedichten, Kortgeschichten un Novellen höögten mi. Dormit ik beter dat Wörum un dat Doon un Laaten von de Minschen verstunn, hebbt mi psycholog’sche Bööker hulpen.

Spraak, nimmt bi mi ok enen heel- un moodmaak’schen Standpunkt in. In Schrievwarksteeden hebb ik siet 1987 over miene Heimat schreeven. Over ik heff ok wat over de Antike lehrnt, over Gilgamesch un Sapho of Lesbos, Ovid siene Metamorphosen.

Over den Surrealismus hebb ik Anstött kreegen in’t Franz-Hitze-Huus. Sümmers geev dat in’t Kloster Dahlheim een Uteneensetten mit Kark, Orden un Klostergoordens.
2004 worr mi de Poesie-Therapie to een Belevnis, von mien Moder Afscheed to nehmen. Heff leernt, mi in anner Lüüd intoföhlen. To kieken, wo de Scheed is, wat anner Minschen mi to mood. Over ok, at ik nüms to na kaam.